In Memoriam

Maudy Elisabeth Angenent-van Raemdonck
* 8 oktober 1937       † 1 september 2012

Niemand weet
Wat je nog met me doet
Ik kan jou niet vergeten
Mijn hart wil niet weten
Dat jij me verliet voor altijd
En wat iemand ook doet of zegt
Ik sluit mijn ogen en ontken
Omdat ik geloof
Dat je nog bij me bent

Vrijdag 7 september is mijn moeder gecremeerd in het bijzijn van familie, vrienden en vele belangstellenden.
Wat deed het ons goed dat er zoveel mensen voor mam gekomen zijn.
Het was een indrukwekkende mooie afscheidsdienst, zeer emotioneel.
Mam is nu voor altijd weg. In onze harten en in onze gedachten zal ze altijd voortbestaan.

Mam steunt Stichting Suvono. Zij was hier actief bij betrokken en heeft twee adoptiekinderen.
Ze had niet veel, maar dat wat ze had deelde ze graag met anderen die het meer nodig hebben.
De website van Stichting Suvono vindt u op www.suvono.nl

. 

1 september 2012

19:58 uur - Vanavond zaterdag 1 september 2012 om 19:58 uur is Maudy overleden.
Zij heeft nu rust. Het is zo onwerkelijk. Wat missen we haar. Altijd zorgzaam
en lief, maar ook haar aanstekelijke lach, haar vrolijkheid, haar stem en verhalen.

Dag lieve mama

Maudy schreef bij haar laatste wens:
Treur niet, zing en wees blij met mij. We zullen elkaar weer ontmoeten.

There

There is a place where the sun is always glowing
Take me there, won't you take me there

There is no sorrow and no heartache there
There is no crying and no dying there
Won't you take me there, won't you take me there

Uit de vele hartverwarmende reacties blijkt hoe geliefd Maudy is.
Dank voor alle steunbetuigingen.

17:00 uur - Sinds de extra morfine toediening van vanochtend slaapt mam een stuk dieper.
Ze reageert ook niet meer op haar omgeving. Ze is niet meer bij bewustzijn.
Haar ademhaling gaat steeds moeilijker.

11:50 uur - Maudy slaapt nog steeds, wel is ze inmiddels 7 keer wakker geweest.
De dosis van het slaapmiddel is vrijdagavond verhoogd.
Vanochtend had mam pijn. De arts heeft haar extra morfine toegediend.
We hopen dat ze nu rustig slaapt, het wakker worden maakt het voor iedereen extra zwaar.

31 augustus 2012

Maudy heeft gisteren besloten dat ze wilde slapen. Ze is helemaal op. We moesten haar laten gaan. De dokter heeft haar om 14:00 uur een slaapmiddel gegeven. Wij hebben goed afscheid kunnen nemen. Wat een dappere vrouw. Zelfs grapjes maken tot het laatst aan toe. We moesten niet treuren maar blij zijn voor haar dat ze nu rust zou vinden. Ze is een voorbeeld voor ons allemaal. Vandaag vrijdag 31 augustus krijgt ze een infuus met slaapmiddel. We willen nogmaals iedereen bedanken voor de steun in deze verschrikkelijke zware tijd.

Alle teksten op deze website zijn met goedkeuring van Maudy geplaatst (tot en met 28 augustus 2012).

28 augustus 2012

Mam Maudy,

Sinds de val van Maudy op 29 mei zijn we bijna elke dag bij Maudy en Max. Vandaag zijn we ook op bezoek geweest. Max en Maudy waren vanochtend erg emotioneel en hadden het zwaar. Het gaat slecht met Maudy, heel slecht. Wat is het toch zwaar om haar zo te zien lijden. Sinds de val kon ze al niets meer, maar wat veel erger is dat de kanker haar lichaam in een snel tempo sloopt. Eten en drinken kan ze niet meer binnen houden en haar krachten zijn helemaal weg. Ook krijgt ze het steeds benauwder en haar gezichtsvermogen is niet goed. Ze is moe, heel moe. Het hoeft niet meer voor haar, ze is op. We willen haar zo graag helpen, maar we staan machteloos. Wat we kunnen, doen we voor haar.
Haar elke dag zo te zien doet enorm veel pijn en verdriet. Altijd zo blij, sterk en altijd klaar staan voor iedereen. Dag en nacht. Zelfs nu nog. Een vrouw met een hart van goud. Wat een vrouw. Hans is vandaag uit Afrika op bezoek gekomen. Daar keek ze erg naar uit.

         

Vorige week dinsdag had Maudy een gesprek met haar eigen oncoloog in het ziekenhuis. De oncoloog gaf Maudy misschien nog 2 weken.

Vandaag zou de traplift van de firma Otolift geplaatst worden. Daar keek Maudy ook erg naar uit. Weer naar boven achter haar computer en onder de douche, al is het nog maar voor één keer. Gisteren aan het eind van de dag werden we gebeld door Otolift met de mededeling dat de traplift vandaag niet geplaatst wordt maar pas vrijdag. Opnieuw een grote teleurstelling. Alles zit tegen zei Maudy waarna ze moest huilen.

Wij hopen dat Maudy nog een aantal dagen bij ons blijft, maar we zijn bang dat het elk moment afgelopen kan zijn.

Wij zijn iedereen erg dankbaar die Maudy en Max steunen in deze moeilijke tijd. Laten we met elkaar een kaarsje opsteken voor haar.

7 augustus 2012

Beste lezers,

Na lange tijd weer even een update van mijn kant over mijn moeder.
Zelf heeft ze veel moeite om met de computer bezig te zijn.
Het goede nieuws is dat mijn moeder aanstaande vrijdag 10 augustus voorgoed naar huis gaat.
Het waarom is minder goed nieuws.

In de eerste plaats is ze uitgerevalideerd, in die zin dat ze niet echt veel meer zou kunnen dan wat ze nu kan. Ze kan zich een klein beetje voortbewegen met de rolator, hier bij moet er wel altijd iemand naast haar meelopen. Voor grotere afstanden is ze afhankelijk van een rolstoel.
Haar handen kan ze redelijk bewegen, ze kan weer eten met gewoon bestek en een kopje vasthouden.
Veel zwaardere dingen lukt niet, daar heeft ze te weinig kracht voor.
In het revalidatiecentrum zijn ze tevreden met wat ze in zo'n korte tijd heeft bereikt.

De andere reden dat ze naar huis mag, en deze weegt veel zwaarder,
is dat we afgelopen week te horen hebben gekregen dat de uitzaaiingen weer zijn toegenomen en dat deze nu ook geconstateerd zijn in haar buikvlies. Er blijft haar niets bespaard.
De uitzaaiingen en haar bloedwaarden zijn dusdanig dat verdere behandeling, zo als ze dat tot nu toe kreeg, niet meer helpen.
Alleen met chemo zou mijn moeder er misschien nog extra tijd bij kunnen krijgen,
maar doordat dit zoveel bijwerkingen kan geven heeft ze besloten geen behandelingen meer te willen ondergaan.
De tijd die ze zo nog met ons samen kan zijn wil ze zo goed en zo kwalitatief mogelijk met ons doorbrengen en vooral weer heerlijk thuis kunnen zijn samen met haar man.
Gelukkig heeft mijn moeder Max, haar man, hij staat dag en nacht voor haar klaar om haar te verzorgen en te helpen. Een zware taak die hij met veel liefde doet.

29 juli 2012
Het is al weer een poos geleden dat ik wat van me liet weten.
De dagen vliegen gewoon om en al hoewel ik in het revalidatiecentrum alleen op gezette en ingeplande tijden therapieën heb, duurt een dag soms erg lang en is in wezen ook weer zo voorbij.
Voor het eerst ben ik nu een weekend thuis en is het wel erg behelpen omdat er nog geen aanpassingen gedaan of toegezegd zijn. Vooral een traplift zou wel een heleboel kunnen verlichten. Maar wanneer dat bericht van de Gemeente zal komen, weten we niet en dan wanneer het uitgevoerd zal kunnen worden…
Ik moet zo weer terug naar Beatrixoord en wens allemaal een hele fijne dag of avond.
Tot een volgende keer,

Dinsdag, 11 juli 2012
Na een lange tijd van stilte,maak ik even tijd voor een krabbel op mijn website.
In de eerste plaats wil ik iedereen die me/ons sterkte wensten heel hartelijk danken.
Al die mooie bloemenkaarten, zelf gemaakte kaarten en lieve woorden..
ze doen me allemaal heel goed en daardoor houd ik ook moed!
Zonder jullie die aan ons denken, zou het een nog zwaardere klus zijn, dan die nu nog steeds is.
Elke dag bestaat uit oefenen en nog eens oefenen..ik heb vandaag 12 km. gefietst op de home trainer,
dus was ik bijna thuis geweest.
Het lopen met een rolator gaat ook steeds wat beter. Het is allemaal wel erg zwaar….

Afgelopen zaterdag hebben Max en ik een wandeling naar het centrum van Haren gemaakt.
Het was een prachtige en warme zomerdag en wij genoten van alles om ons heen.
We trakteerden onszelf op een Italiaans ijsje die erg lekker was.
Onderweg hadden wij foto’s gemaakt van een mooi statig huis en die zal ik nog wel eens laten zien.
Ook dit schrijven kost veel moeite en ga het hierbij laten. Nogmaals
DANK JULLIE WEL!!!!

29 juni 2012 zaterdag,
Max is blijven logeren en slaapt hier vannacht ook nog; fijn is dat. Vandaag erg veel visite gehad en dat is ook altijd leuk!Het was een mooie warme dag met zon en bewolking, maar gelukkig geen nattigheid.
He gaat met mij steeds wat beter; gisteren achter een rolator gelopen en ik was er niet meer zo bang voor…
Even een rare vraag, als jullie me willen bezoeken, wil je dan contact met dochter Anne-Marie opnemen; zij coördineert het een beetje en breng geen bloemen mee, alleen je eigen aanwezigheid. Er is hier geen plaats voor vazen namelijk.
Nu weer genoeg vingeroefeningen gedaan en wil het niet meer.
Lieve groet van ons beiden vanuit Beatrixoord.

28 juni 2012
Vandaag weer een heerlijke dag! Lekker warm en dus buiten zitten..
Mijn brein is een beetje leeg..weet eigenlijks niets te vertellen; we hadden visite en straks weer. Morgen blijft Max twee dagen hier slapen, gezellig ik verheug me er al op. Ik kreeg vandaag een lieve brief van Pansje Vroegop. Een fotootje erbij.
Pansje en Nanda en al de anderen in Malang, dank voor jullie gebeden en lieve gedachten.
Ik ga er weer vandoor, tot en volgende keer….

27 juni 2012
Eindelijk daar ben ik eventjes weer. Ik kan er nog niet erg lang achter en het kost me best veel moeite, maar wil iedereen –vélen- bedanken voor de prachtige kaarten die ik mocht ontvangen. Ze hangen boven mijn bed en ik zou er nog een tweede cirkel moeten hebben om alles op te hangen. Ik geniet van elke kaart.
Mijn bed staat voor het raam en ik geniet van het mooie uitzicht waar herten met hun jongen rond dartelen. Hier tussendoor enkele foto’s die ik zelf maakte van het uitzicht. Nogmaals dank voor jullie attenties en ik laat het hierbij.
Lieve groet en gauw tot ziens.

15 juni 2012

Beste lezers,
Inmiddels is mijn moeder in het Revalidatiecentrum Beatrixoord te Haren.
Ze heeft daar een mooie plek op een vierpersoonskamer, ze ligt gelijk aan het raam dat uitkijkt op de achterkant van de tuinen van Hortus Botanicus.
Ze heeft nog bij alles hulp nodig. Elk klein stapje vooruit zien wij als een grote overwinning en we hopen dat ze in Beatrixoord nog meer vooruitgang gaat maken. Ze proberen haar daar weer zelf te laten lopen met een soort looprek.
Of dit ook gaat lukken zal de toekomst uitwijzen, op dit moment heeft ze nog geen goede controle over haar benen.
Ze heeft met haar camera al weer een paar foto's kunnen maken. Waar ze erg trots op is.
Vandaag heeft ze een aangepaste rolstoel gekregen. Daar zal ze nu ook zelf mee moeten leren omgaan. Haar kracht in haar handen en vingers is iets beter dan een week geleden, maar om zelf de roelstoel te bewegen gaat nog niet. Daar heeft ze nog niet genoeg kracht voor, maar met kleine stapjes komt ze steeds weer iets verder.
Met behulp van veel fysio-, ergo, combinatie- en activiteitentherapie zullen we over een paar weken iets meer te weten komen over wat ze kan behalen ( of dan al behaald heeft) en welke functies niet meer goed zullen gaan werken.
Gelukkig is ze altijd erg positief en zet ze zich voor 100% in. Ze begint al aardig te wennen in Beatrixoord. De mensen zijn allemaal erg aardig en behulpzaam.
Helemaal fijn is dat mijn vader dit weekend bij haar mag logeren.

Ze wil alle lieve mensen nogmaals hartelijk bedanken voor alle mooie kaarten en cadeautjes!!

Het adres waar ze nu ligt is:

UMCG Centrum voor Revalidatie, Locatie Beatrixoord.
Afdeling B-1 Kamer 28
Postbus 30.002
9750 RA Haren.

Bezoekadres:
Dilgtweg 5 Haren

Bezoektijden:
15.00 - 20.00

Indien u haar wilt bezoeken dan stellen wij het op prijs als u dit vooraf kenbaar maakt, zodat we het bezoek kunnen afstemmen en verdelen. Dit ook i.v.m. met de behandelingen die Maudy gedurende de gehele dag krijgt.

9 juni 2012

Beste lezers,

Een kleine update over het welzijn van mijn moeder.
We zijn inmiddels alweer anderhalve week verder.
In deze tijd is mijn moeder al een heel stuk vooruitgegaan.
Ze kan haar vingers al weer een klein beetje gebruiken. Eten kan ze al een beetje zelf doen.
Ook heeft ze met behulp van verpleging en een looprek een paar stapjes gezet.
Dit vergt natuurlijk enorm veel van haar en ze is na zo'n oefening ook behoorlijk moe.
Af en toe zit ze even op een stoel, dit alles gebeurt met hulp, want ze kan nog niet zelfstandig uit bed
komen.
De artsen zijn behoorlijk tevreden over haar. In oog genomen wat de verwachtingen kunnen zijn als er
sprake is van een dwarslaesi zijn er bij haar al veel lichamelijke functies teruggekomen. Alleen de kracht in haar lichaam ontbreekt door de beschadiging van haar zenuwen.
Dinsdag 12 juni gaat ze naar een revalidatiecentrum, hier zal ze dan alle verdere hulp krijgen die zij
nodig heeft.

Bedankt voor alle kaarten en wensen die ze heeft ontvangen, al deze lieve attenties doen haar zeer goed.

Ze heeft een enorme wilskracht en moed, maar al deze meelevendheid geeft haar nog meer positieve energie.

Beste lezers,

Ik moet jullie helaas meedelen dat mijn moeder in het ziekenhuis ligt.
Zij is afgelopen dinsdag 29 mei voorover gestruikeld in de badkamer en met haar hoofd tegen de badrand gevallen. Daar heeft ze een behoorlijke verwonding aan opgelopen, maar erger is nog dat ze door de klap een incomplete dwarslaesie heeft gekregen. De eerste dag na de val kon ze haar armen en benen niet bewegen. Heel langzaam komt haar motoriek terug. Gelukkig kan ze nu haar benen en armen weer bewegen. Alleen heeft ze nog veel te weinig kracht. Voornamelijk in haar vingers. De vingers van haar linkerhand kan ze nog helemaal niet bewegen. De komende tijd zal moeten uitwijzen welke lichaamsfuncties wel en niet goed werken. Ze zal nog één á twee weken in het ziekenhuis moeten blijven voordat ze naar Beatrixoord gaat om te revalideren. Wanneer ze hier precies heen kan is nog niet bekend. Mijn moeder is nog te zwak om bezoek te ontvangen. Wanneer u haar beterschap en sterkte wilt wensen vraag ik u vriendelijk om dit in de vorm van een kaart te doen.
Wij willen u ook vriendelijk vragen om Max zo min mogelijk te bellen. Het is op dit moment allemaal erg zwaar.

Zodra er meer nieuws is, zal ik het hier vermelden.


Kees en Anne-Marie Angenent

M. E. Angenent
De Lijnbaan 55
9781 LK Bedum

Het is zomer, de zon schijnt en ik zit lekker buiten met Lappy….
Vandaag zegt de kalender dat het 24 mei 2012 is.
Ik in onze achtertuin en zie dit beeld.

Dit is het uitzicht als ik over Lappy heen kijk. Wie heeft er zo’n uitzicht in een kleine tuin achter het huis? Gewoon stil genieten en je tussen de bergen wanen, waar de reuzen Papavers je koelte toe wuiven!
Gelukkiger kan ik me niet voelen in het besef dat ik me ook gewoon goed voel.
Sinds lange tijd heb ik eens zelf de huiskamer onder handen genomen; gestoft, stof gezogen en de parket geschoond en van een nieuwe waslaag voorzien. Het water liep van mijn wangen, zó inspannend was het, maar ik dééd het!!
De dag daarna had ik een afspraak met de oncoloog, maar moest eerst de bloedprik nog halen. Toen we in de wachtkamer van Oncologie zaten zag ik dat we nog 20 minuten moesten wachten eer het mijn beurt zou zijn. Wie schets mijn verbazing dat op hetzelfde moment, de arts ons al kwam halen.
Binnen gekomen vroeg ik haar of alle bloedwaarden van de vorige bloedprik goed waren. Ze vroeg hoe het met me ging, of ik klachten had. Ik vertelde haar wat ik de dag eerder gepresteerd had. Dat alles op één dag? Beter nog in een paar uurtjes…
Op de computer ging ze na wat er allemaal gepasseerd was en welke medicijnen ik allemaal gehad heb in de afgelopen tijd. Ze concludeerde dat de Xeloda dus toch goed geholpen heeft.
Nu ben ik al weer een poosje aan de hormoontablet. Bij de vraag hoeveel pijnstillers ik nog slik, zei ik dat ik mezelf op een rantsoen van 4 per dag had gezet en wil proberen er nog wat af te krijgen. Dit vond ze prima, als het maar niet in en te korte periode gerealiseerd wordt. Zal ik ook niet doen, want ik probeerde het al eerder en toen merkte ik dat de pijn terugkwam.
Al met al, zei ze dat ze me over drie maanden terug verwacht! Hiep hoi, drie maanden geen rit naar het ziekenhuis, als er in die tussentijd niets gebeurt…
Daar ga ik maar vanuit en groet jullie met een paar foto’s die ik in de afgelopen week maakte.

Hierboven een voorjaarstulp, besprenkeld met heldere regendruppels.
We zijn ook een dagje gaan rijden door het Groninger land. Het was er prachtig!
Het Fluitenkruid, de bruid van het Voorjaar, pronkte met haar bloesem terwijl de paardenbloemen, soms vergaan tot mooie zowel volle, als verwaaide pluizen, het zaad door de lucht liet dwarrelen. Dat worden de planten en bloemen die in 2013 het voorjaar met haar mooie gele kleur de welkomstgroet bezorgt.

Tot een volgende keer en hoop ik weer een positief geluid te kunnen laten horen!

Vandaag, de dag na het Paasfeest…
Vandaag Dinsdag, 10 april 2012
Vandaag was het weer de dag van het grote uur U van Uitslag CT-scan!
De scan was al weken terug gemaakt, maar nu pas de uitslag kunnen vernemen en gelukkig kreeg ik niet weer een dreun.. De scan was moeilijk leesbaar, maar toch kon de arts zeggen dat alles stabiel was, geen nieuwe vlekken dus. Gelukkig maar, ik heb er wel een slapeloze nacht van gehad en dat is niet zo leuk! Maar O.K. het leed is weer geleden en we dansen weer blij huppelend verder, het voorjaar verwelkomend! Heerlijk toch en iedereen die een kaarsje brandde, mij in hun Gebed meenam, hartelijk dank!!! Speciaal een bedankje voor de mensen van ons ‘Homeland’ daar ver weg over zee, bergen en dalen; voor hen daar in Malang.
Ik kan nu gewoon verder met de medicatie die ik nu heb. Ik leef momenteel op 6 pijnstillers, had er 8, maar kreeg wat last van de maag en heb toen eerst 2 paracetamoltabletten laten vallen en toen nog eens 2 na een paar weken.
Ik dacht: ‘o misschien nog een dan maar’… helaas toen was meneer PIJN daar weer.
Dus nu snel maar weer terug naar 6, toen 4 tabletten ook niet hielpen.


Wat een kleuren hebben deze tulpen die al wel 2 weken op tafel staan!
Mijn camera en ik genieten van al die mooie lentebloemen. Kijk eens verder dan alleen naar de bloemblaadjes, kijk dieper, naar het hart en je zult versteld staan van al die mooie bloemdelen. Dat doet de natuur; laat die natuur niet verkommeren..
De mens is al half verkommerd…Je hoort om je heen niets anders dan gekanker!
En dan nog huid-, darm-, lever-, long- en alle andere soorten kanker; ja ziek worden we van dat gekanker!!!
Voor vandaag weer genoeg gezegd, gedacht en gedaan
het grote geld is van de baan
ja wat hebben we eraan…
Wat doen we met ons allen?
De wereld steeds verder laten verknallen.


Hier kan ik van dromen…
hier wil ik wel weer wonen,
helaas het gaat niet meer
en dat doet soms wel heel erg zeer!
Dit watertje zagen we op weg naar Malang.
misschien is er iemand van de lezers die dit ook heeft mogen aanschouwen.
Je kunt er dan weer een hele poos op teren en de tijd zal ons leren
of er nog een moment zal komen
dat we het niet alleen zien in onze dromen!

Kadal    

Als dit geen lente is, dan weet ik het ook niet meer!!!
Woensdag, 21 maart 2012
Even weer wat van hier laten weten… Het is een heerlijke zonnige dag geweest en ik heb weer wat lentebloemetjes vereeuwigd. Alleen jammer dat we niet van die zon hebben kunnen genieten, omdat bij John –broer van Max- TV en internet aangesloten zou worden tussen 12 en 18 uur… De man kwam om

15 uur en wij moesten toen weg omdat ik naar de therapeut moest; een nichtje heeft ons afgelost.
Voor niets allemaal, want het bleek dat Ziggo daar geen verbindingen had voor internet. Wel heeft de monteur de TV bij Ziggo aangesloten, maar hij vergat de smartkaart te activeren, dus nu zat broeder zonder digitale TV kanalen, alleen analoog…
Ik vraag me vaker af hoe men tegenwoordig toch werkt. In de brief schrijven ze dat ze alles komen aansluiten en dan blijkt dat er niet eens een verbindingslijn is. Niemand weet daar wat van, noch bij Bernlef het zorgcentrum, noch bij Ziggo. Rare situatie en de klant is “koning”? Neen maar benadeelde….

            

Hier een groene pandancake, speciaal gemaakt voor de verjaardag van Max. Het was die dag natuurlijk weer volle bak. Er was ook eten patat, aardappelschotel en een witlofschotel; de schotels uit de oven en ik kookte wat rijst met sayur lodeh en smoor daging, alles was zowat habis. Geniet maar even mee….en laat me weten hoe het gesmaakt heeft !

           

Goed vandaag is het een dagje verder en de zon is er nog steeds… Heerlijk hoor.
We hebben boodschappen gedaan en wilden eigenlijk even in de tuin zitten, maar de wind is er toch nog te koud en bovendien werd er gebeld door iemand die iets aan zijn voet heeft en vroeg of Max hem even daarvan af kan helpen. Moet nu gebeuren..
Ik ben eergisteren door alles wat er zich voordeed helemaal vergeten het UMCG te bellen om te weten te kom,en of de uitslag van de CT-scan reeds bekend is. Ik zal nog maar even geduld moeten hebben.
Er is al weer een dag voorbij en de dag was mooi en zonnig. John dacht: kom ik heb geen broodje en ga naar Bedum die gezellig halen aan de Lijnbaan; leuk toch die verrassing.
Nu even genoeg geschreven en ga TV kijken…Tot een volgende keer. Selamat malam!

           

Draken in het paleis Eng An Kyong Graha Chakra in Malang

Dinsdag 28 februari 2012
Vandaag was het weer UMCG-controle dag. Al vroeg de bloedprik gehaald en de praktijk was eens op tijd! Ik stond iets over half 10 al weer buiten en konden we naar huis.
De internistoncoloog heeft mijn boekje voor het gebruik van de Xeloda chemo therapie bekeken en omdat ik de laatste tijd veel last van kloven in mijn handen had, heeft ze die goed bekeken. Ze was er niet zo tevreden over, terwijl het toch al iets beter was dan een week daarvoor. Maar toen slikte ik die vele pillen nog en een weekje rust heeft mijn handen wat toonbaarder gemaakt. Bovendien was de pijn ook een beetje meer te verdragen. Je moet je die pijn voorstellen als je in de winter zonder handschoenen blijft lopen en het vel van je vingers zomaar open springt. Hier heb ik normaal in de winter ook al last van, maar nu dus nog dieper en pijnlijker. Ik bleef maar mijn handen en voeten met Purol zalf insmeren en dat bracht verlichting en werd het vel wat zachter. Het leek anders wel een dun perkament, dat je zo kan breken. Nou dat was het verhaal over handen; aan mijn voeten gelukkig geen last.
Uiteindelijk werd het zó dat ik niet een kuur méér ging doen, maar nu dus de laatste van de 6 kuren moest laten staan en geen recept meekreeg. Wel een recept voor de hormoonkuur die ik vanaf vorig jaar heb moeten laten staan. Over een drie of vier weken zal er weer een CT-scan gemaakt worden en ik hoef pas op 10 april naar het ziekenhuis voor een bezoek aan de oncoloog. Ik hoor het resultaat van de scan dan wel. Duim voor me dat die dan ook weer goed is.



De ingang van de tempel.
Wij hebben het momenteel druk met de verhuizing van Max’ broer John, die de feestdagen altijd in het Noorden komt vieren; hij woont zelf in Tegelen/Limburg.
Helaas hebben wij hem na de Kerstdagen naar het ziekenhuis moeten brengen vanwege zijn longemfyseem die erger werd. Hij heeft in het ziekenhuis gelegen en revalideert nu in een Zorgcentrum en heeft er per morgen een vaste kamer gekregen en blijft dus in Groningen wonen, dichterbij de familie.
Nu de laatste loodjes voor de inrichting van zijn nieuw tempat en vandaag het overbrengen van de spullen die hij mee had genomen voor de logeerpartij.
We hopen dat hij nog lang in ons midden zal zijn, na al deze susah van ziek worden en verhuizing!

Lang Leve John!!

                       Bergen op Java gezien vanuit het dorp Changkuan
                       en nu tussen besneeuwde struiken..


Vandaag is het 7 februari 2012
Gisteren voor een CT-scan naar het ziekenhuis geweest en vandaag heb ik de uitslag van de scan gehoord. Het is gelukkig een goed bericht dat ik met jullie kan delen. De vlekken op de lever zijn voor zo’n 20% gereduceerd, dat houdt dus in dat de chemokuur haar werk gedaan heeft. Ook het kaliumgehalte in het bloed is weer op15,5% dus was de internist oncoloog tevreden. We hebben besloten dat ik gewoon doorga en ik heb nu de vierde kuur opgehaald en al begonnen. De oncoloog wil het nog even aanzien en als ik de zesde kuur gehad heb, dat ze er dan misschien nog 3 daarna bij wil doen, tenzij ik het helemaal niet meer zie zitten vanwege de bijwerking of zo. Ik ben weer aan de chemo en ik ga er maar weer voor, ben gewoon blij met het goede resultaat! Alleen mijn handen/vingers zijn niet zo goed, want ik heb altijd al last van kloven maar nu is het wel een stukje erger en kan ik bijvoorbeeld geen rits sluiten of openen. Dit is een vervelend iets, maar daar moet ik ook doorheen zien te komen. Verheug me maar met mij en de toekomst zie ik weer een beetje rooskleuriger.
Vandaag zijn we ook naar de diploma uitreiking van onze kleindochter geweest die de studie Hotelmanagement heeft gedaan en met mooie cijfers er door is gekomen.
Het feest werd afgesloten met koffie en gebak en daarna een drankje en een hartig hapje. Weer een mooie zonnige dag om en we hebben een fijne dag om aan terug te denken.
         
Nog een kleine impressie van de sneeuw op de daken, gezien door het raam van de computerkamer.
Tot de volgende keer.
 

Woensdag, 25 januari 2012

     

Laat ik beginnen met een plaatje van mijn ‘wachters’. Ze staan op een buffet waar eigenlijk veel te veel op staat en waarvan ik me voorneem het op te ruimen.. maar ja zoals altijd ontbreekt me de moed daartoe en ook de tijd momenteel, morgen maar ja..De tijd.
Een oudere broer van Max komt hier al een paar jaar de feestdagen, Kerst en Oud- en Nieuw doorbrengen. Helaas hebben we hem een paar dagen na de Kerst naar het ziekenhuis moeten brengen, aangezien zijn longemfyseem erger werd. Hij heeft daar 2 weken gelegen en is nu aan het revalideren in Bernlef. Hij gaat elke dag een beetje vooruit en dan weer even achteruit… Ja als je longen niet zo goed meer werken dan moet je je in acht nemen. Hij vindt het daar gelukkig wel goed. Er is een leuk uitzicht , nu nog wel, maar als de bouwput klaar is en de bouw van een torenhoog bouwwerk begint, dan is het uitzicht foetsie!!!

     
Onze dagen zijn gewoon gevuld met bezoekjes aan John. Maar het is fijn om te zien dat hij weer wat opknapt en af en toe kan smullen van wat we meenemen.
Ja en hoe gaat het hier in huis.. eigenlijk zo z’n gangetje; soms zijn we gewoon lekker moe en doen we niets.. Veel te vertellen heb ik dan ook niet. Ik ben inmiddels aan de vierde chemokuur begonnen en het gaat nog steeds best wel goed.
De moeheid neemt met het vorderen van de kuur wel toe merk ik.
Eergisteren kreeg ik een heel naar bericht, waar ik eigenlijk ook heel verdrietig om ben en er nog steeds geen raad mee weet. Ik had afgelopen maandag een afspraak met de oedeemtherapeut en zondag werd ik gebeld dat hij een hartstilstand heeft gehad. In mijn schrik heb ik niets verder gevraagd en ik weet nu dat het heel ernstig is met hem. Ik hoop dat het toch nog goed zal komen en denk hierbij aan zijn vrouw en kinderen, wat een verdriet…

                         

Donderdag, 5 januari 2012
Een dag zoals de foto aangeeft: harde wind tot stormachtig, veel water, maar af en toe even een stukje blauwe lucht te zien.
Ik wens al mijn lezers een Voorspoedig en Gezond 2012 toe en dat de meeste wensen in vervulling moge gaan!

We hebben een fijne Kerstavond gehad en die bij onze dochter gevierd met erg veel pakjes, aduh die Kerstman was guller dan Sinterklaas, want daar geloven wij niet meer in. Het begin van een mooie avond was wel de gedekte tafel met van alles en nog wat. Aan iedereen was gedacht.. van aardappels tot rijst..
De avond kon niet meer stuk!
Met een buikje rond gegeten, was er nog koffie en taart, ook dat was zelf gemaakt!


Wie schuilt hier achter het cadeau????
Max kan nu pannenkoeken eten met een redelijk grootte!
De pan moet nog ingewijd worden.
De dagen na Kerst zijn als een spitfire voorbij gevlogen.
Onze gast, de oudere broer van Max was uit Limburg naar het Noorden gereden om de feestdagen hier door te brengen. Helaas, na de Kerstdagen werd hij steeds benauwder en speelde zijn longemfyseem op. Wij hebben hem naar het ziekenhuis moeten brengen, waar hij tot op vandaag nog behandeld wordt. Kassian, die broer!
We hebben nu drukke dagen met de bezoekjes aan het ziekenhuis. Verder is het hier hoog water en proberen we de voeten droog te houden.
Zelf ben ik nu bijna aan het eind van de derde chmokuur, waarvan ik in de laatste week geen pillen hoef te slikken. Daarna volgen er nog 3 kuren van 3 weken en ik hoop dat ik me goed zal blijven voelen.
Ik merk wel dat de vermoeidheid me soms parten speelt en luister ik dan maar naar mijn lichaam en doe een dutje als een oude vrouw in de stoel!
Tot betere tijden dan maar.














Maandag, 19 december 2011
De dagen vliegen in een rap tempo voorbij…
Nu staan we bij de super in een lange rij
en nog even dan lopen we door een witte brei!
Nog wat verder staan de spetterende sterren aan een donkere hemel
.. en hoor je het ooh.. en aah, met hier en daar wauw!
ja wat een gezeur en gezemel
maar de eerste dag van het nieuwe jaar 2012 is er al heel gauw!
Max en ik wensen u allen een fijne tijd toe:  
  

                             

Het gaat momenteel naar wens en ik voel me goed, dus zie alles ook weer met een zonnige of te wel ‘verlichte’ bril.
Iedereen die me volgt, allen die ons een kaart zonden, reageerden in mijn gastenboek van de website en zij die me verrasten met een telefoontje BEDANKT!!
Tot volgend jaar, zal ik maar zeggen.
                                                 

Vandaag 6 december 2011
De kinderen kunnen nu weer rustig zijn, alle schoenen zijn geledigd; de pepernoten rondgeslingerd en buitgemaakt! Ze kunnen nu weer lekker met het nieuwe speelgoed dollen en opscheppen tegen elkaar wat en wie het mooiste kreeg.
Maar wij hebben er niets aan gedaan, lekker rustig zo en je hart klopt niet meer zo van BOEM..BOEM..BOEM!
Wel moesten wij er vroeger uit, want het was weer controledag bij het UMCG; eerst een bloedprik laten doen en dan wachten tot ik aan de beurt was. Gelukkig was alles lekker op tijd.
De arts kon me vertellen dat de bloedplaatjes goed waren, maar het resultaat voor de schildklier was nog niet binnen. Ze zal me bellen als het niet goed is. Ik heb het steeds koud daarvandaan dit onderzoek.
Ook waren mijn handen en voeten goed, dus niet erg rood en kon ik gewoon doorgaan met ze gewoon met crème in te smeren.
Om even drie weken terug te gaan naar het moment dat ik besloten had om toch met een chemokuur te beginnen, kan ik zeggen dat ik gelukkig geen last van bijverschijnselen heb gehad. Het enigste is de moeheid en dat is wel wat erger geworden, maar de stoel en de deken zijn gewillig….
Vandaag ben ik aan de tweede kuur begonnen en hoop dat het ook allemaal goed zal gaan.
Hieronder een foto van mijn bord van de wokmaaltijd die ik op 1 december genoten heb, toen we met de kinderen en kleinkinderen uit eten zijn gegaan omdat Max en ik 51 jaar getrouwd waren. Nu maar zien of we het samen nog een poosje kunnen uithouden.
Houd de website maar in de gaten, want ik wil ook weer wat laten zien van onze vakantie die we in april/mei van dit jaar hebben gehad in ons Homeland/Java.

Dinsdag in de mist 15 november 2011

Vanmorgen weer een bezoek gebracht aan het UMCG en heb na een gesprek met de oncoloog de stap gezet voor een chemokuur van 6 x 3 weken d.w.z.:
2 weken: per dag 2 x 4 pillen slikken, dan een week rust en dit 18 weken lang.
Al de bijwerkingen die er kunnen komen vergeet ik maar eerst even. Ik zie wel hoe ik er door kom.
Het was even een strijd met mezelf, niet of wel de chemo. Uiteindelijk kwam ik toch wel tot het besluit dat ik niet als een geel poppetje verder wil gaan en ook nog wel hoop dat alles een beetje meevalt en wie weet wat ik dan nog allemaal doen kan. Hopelijk ligt er toch nog een mogelijkheid in om naar ‘Homeland’ te gaan in het verschiet….

Eens heel ver in het verleden toen ik vaker wat voor de Moesson schreef, maakte ik dit gedicht:

De Toko
Hij is oud
hij is breekbaar
zijn botten zijn ziek
Hij is eenzaam achtergebleven
Mijn vader

Zo nu en dan
komt het verlangen
naar ‘toen vroeger’
Tempo Doeloe

Vraagt of hij naar de toko kan
Wij brengen hem
De geur, de kleur, de mengelmoes
brengt die verlangende blik
de lach op zijn gezicht

Hij aait.., hij streelt.., en ruikt
al hetgeen hij vroeger at
of heeft gebruikt
De trassi die hij zelf maakte
in het dodenkamp van Pakan Baru
was heel wat anders
dan het donkere blokje in het schap

Bij de koelvitrine blijft hij staan
ik kan zijn gedachten volgen
en zie ons etend bij de pikolan
van de Baso-man

Het is hier binnen zo menselijk warm
ons kent ons en wij kennen elkaar
één grote familie
met dezelfde herinnering

Maar buiten de tokodeur
wacht ons de koude
letterlijk en figuurlijk
dus blijven we nog even
en genieten van zijn innig
tevreden gezicht.

Maudy - 1992

Als rennen geen zin meer heeft
Dan zal ik naast je staan
Ben je nooit alleen
Als het voor vluchten te laat is

En de goden vallen aan
Als het uur van de strijd is gekomen
En als alles je af wordt genomen
Dan kom ik en vecht met je mee

Stil…. Zal ik zijn
Stil en onzichtbaar
Als de zon in de wolken
Die ieder moment weer verschijnt
Stil…. Zal ik zijn
Maar als je me nodig hebt
Als je me nodig hebt
Zal ik er altijd zijn
Als je wereld omver valt

Dan rapen we haar op
En dan help ik je net zo lang bouwen
Tot je klaar bent en vol van vertrouwen
Tot dan ga ik echt nergens heen

Stil…. Zal ik zijn
Stil en onzichtbaar
Als de wind die gaat liggen
Totdat je je vleugels weer spreidt
Stil… zal ik zijn
Maar als je me nodig hebt
Als je me nodig hebt
Zal ik er altijd voor je zijn

Als je roeit en je zoekt en je kijkt
Als er nergens een uitweg verschijnt
Als de golven zo hoog zijn
Dat het land in de verte
In het kolkende water verdwijnt
En het licht van de zon en de maan
Dreigt voor eeuwig ten onder te gaan
Voel je geen grond onder je voeten
Pak dan mijn hand
En ik zorg dat je stevig zult staan

Als rennen geen zin meer heeft
Zal ik naast je staan

Marco Borsato

Houd moed!

Liefs, je dochter!

                                          
Dreun… even van me afschrijven!
Vandaag 8 november 2011 heb ik de uitslag van de CT-scan gehoord en het was alsof ik een dreun kreeg! Eigenlijk verwacht je het wel, maar toch ook weer niet!! De lever is aangetast en lymfeklieren bij de longen, maar de nieren zijn nog schoon.
Ik moest het wel even tot me laten doordringen en toen de arts over chemo begon, zei ik direct ‘neen’! Ze vroeg me waarom niet? Ik zei dat ik zoveel ellende om me heen had gezien wat die chemo kuren betrof en ik me daaraan dus niet wilde blootstellen. Op mijn vraag wat er dan gaat gebeuren als ik dat niet wil, zei ze dat de lever dan niet goed meer werkt en ik geel word en alle andere gevolgen zal moeten accepteren. De arts vertelde me dat het geen chemo per infuus werd, maar wel in tabletvorm.
Van chemo in deze vorm heb ik net wat gehoord en die is beslist minder heftig dan de andere. De oncoloog legde het me uit en ook wat er nog wel aan bijwerkingen kunnen komen; dit hoeft niet altijd bij iedereen hetzelfde te zijn.
Ondertussen heb ik een paar uren de tijd gehad om tot mezelf te komen en heb een week om te beslissen of ik het wel wil doen of niet, DIE beslissing ligt bij mij zelf!
Volgende week dinsdag zal ik haar laten weten wat ik voor mezelf besloten heb.
Ik hoop iedereen die me steunt en aan me denkt voldoende te hebben ingelicht en zal volgende week laten weten hoe en wat verder.
Weet je, ik voel me nu zó.. na de uitbarsting van de Merapi op Java bleef dit van zijn fiere top over…..

                         

p.s. de arts belde me net en vertelde dat bij nader inzien, er geen vlekjes te zien zijn in de lymfeklieren bij de longen… hiep..hiep..hoeraa!!!
Tot volgende week….


Zondag, 23 oktober 2011
Een zonnige dag…
Na regen komt zonneschijn,
Na water schenkt men witte wijn!
Na een slechte periode
Breekt een nieuwe dag aan..
Een dag vol blijdschap en
Zon in het hart
Weg al die tranen, ook die van jullie
met de vogeltjes meegegeven!!!



Een zonnestraal na een donkere periode
Zo intens dat het je hart verwamt,
Je kunt weer blij en optimistisch zijn!
Geniet van wat ik zag en in mijn hart sloot:



Dank voor je bezoek en tot een volgende keer.

                     


19 oktober 2011 vandaag een beetje een dragelijke dag wat pijn betreft.
Gisteren hadden twee jarigen in de familie, dochter en kleindochter; het was een gezellige bedoening en ik heb het volgehouden; zitten in de bank met allemaal kussens om me heen en genoot van al die lieve mensen om me heen. Lekker gegeten en ook de zelfgemaakte taarten waren voortreffelijk! Ik mag het nog meebeleven!!!!

                    

17 oktober 2011
Weer een paar dagen verder.. soms moeilijk maar er komen zoveel mailtjes, kaarten en telefoontjes binnen met sterkte en lieve wensen dat ik me gedragen voel op jullie vleugels…
Een vlinder
klein en teer
schitterend
van kleur!
Gedragen
door de wind
zweeft ze
naar me toe
Pakt me op
en draagt me mee
over land en zee
naar Homeland..

even mijn zielgedachten achterna gegaan…    

Vandaag 12 oktober 2011
De dag van de grote waarheid, de waarheid waarbij een BOT-scan aan het licht bracht, dat het medicijn tegen de kanker in mijn botten het heeft laten afweten. De scan liet zien dat de gehele ruggenwervel vol uitzaaiingen zat met borstkanker; een uiterst vervelende soort kanker. Ook op de ribben zaten zwarte plekken. Ik schrok natuurlijk wel, maar ergens had ik er rekening meegehouden en na een nacht en een dag piekeren, ben ik met mezelf in het reine gekomen en ga gewoon weer vechten om de leeftijd van 79 zien te halen!!!

Ik moet nog andere onderzoeken ondergaan en wacht daarvoor op de afspraken. Wat er ook uit zal komen ik gá ervoor! Ik moet gewoon, want al die goede wensen en tranen van lieve mensen heb ik in die rugzak gestopt en ik ben die hoge berg weer even beklommen; het was een klim dat wel… maar op de top is het helder en de tranen zijn allemaal parels geworden en die schitteren één voor één en verlichten het pad dat ik nog gaan moet.
Lieve Ricardo jouw tranen heb ik erbij gedaan samen met die van mij en de vlindertjes van Rodanthi heb ik voor me uit laten vliegen om me de weg te wijzen..
Max en onze kinderen hebben me gedragen naar dit punt en daar wil ik ze voor bedanken! Iedereen, die me een hart onder de riem stak, met woord, kaart of hoe dan ook… mijn dank!
Tot de volgende uitslag maar weer..

                                  
                                                                 Een hapje Soto?



September 2011 een nieuwe update
Het is weer een hele tijd geleden dat ik wat aan mijn website heb gedaan en wordt het nu weer even tijd om wat van me te laten horen/lezen.
Na onze vakantie naar ons moederland, hebben we een moeilijke tijd doorgemaakt. Niet alleen omdat je weer afscheid hebt moeten nemen van alles wat je lief hebt, maar de reis eindigde niet echt met een tevreden gevoel. Het afscheid van Java hebben wij niet eens met de hele groep gevierd en dat voelde best als een ‘gemis’ aan. Drie medereizigers, trokken zich steeds terug als we in het hotel aankwamen. Geen napraten over wat we samen beleefd en/of gezien hebben en dus ook geen gezamenlijk afscheidsetentje met de gids en chauffeur. Jammer.
Na onze thuiskomt hadden Tineke en ik last van wat diarree en bij Tineke heeft het ergere vormen aangenomen en bovendien heeft de vliegreis ons behoorlijk afgemat. Zelf heb ik veel tijd nodig gehad om weer op dreef te komen en die periode heeft langer geduurd, aangezien we zo uit een warm land in de vochtige koude terugkwamen. Dit heeft heel erg op de artrose gewerkt en heb ik veel pijn gehad. In november wacht me weer een botscan en hopelijk is alles nier erger geworden.
Nu even met het redelijk goed weer en paracetamol ben ik weer een beetje ‘mens’ en heb weer aardigheid om de foto’s te bekijken die ik gemaakt heb en geniet na van al dat mooie groen en de eenvoud daar. Java is zich aan het opwerken; het wordt er steeds schoner en zij beginnen nu te beseffen dat de Nederlander er toch veel mooie dingen heeft opgebouwd en die worden nu gekoesterd, gerenoveerd/schoongemaakt en vooral de kerken zijn heel erg mooi gebleven.
Maar ook zijn de jonge mensen niet meer zo opstandig tegen alles wat Nederlander is; ze zijn netjes, beleefd en heel liefs, althans zo heb ik het ervaren! Wat een verschil van mentaliteit met de jongelui hier. Een poosje weer niets geschreven..

5 oktober 2011
Ik heb het allemaal weer laten liggen, omdat we het te druk hadden met andere dingen en nu omdat de pijn weer terug is. Vanmorgen gebeld met het UMCG en gevraagd om de botscan te kunnen vervroegen en dat is gelukt. Ik kan komende vrijdag gelukkig voor die scan naar het ziekenhuis en nu maar hopen dat er geen vervelende dingen te zien zijn op die scan.
Tot na die dag zeg ik maar.




Bedum, 28 juli 2011

Goedemorgen lieve lezers en lezeressen,
Vandaag is bijna de helft van de zomer haast om en het is naar mijn gevoel meer koud dan warm geweest. Wij zijn er natuurlijk ook een maand tussen uit geweest toen het hier een heel warm voorjaar was.
Het was op Java natuurlijk ook heerlijk warm en voor het eerst hebben wij meegemaakt wat in Jakarta ‘banjir’ is. We kwamen terug van een avondje bij de familie Andre Michiels van de Kroncong Tuguband in Tugu. Toen de band daar net begon te spelen, brak de hemel open en stroomde het water in bakken naar beneden, in één klap was het terrein bècèk (modderig) en werden wij binnen gehaald om te eten. De bandleden hebben hard moeten werken om alle apparatuur redelijk droog onder dak te krijgen. We hebben ondanks alles een fijne avond gehad en die was te kort!

Op Java hebben wij ons heerlijk gevoeld; toen ik uit het gebouw (Sukarno Hatta) kwam en op Javaanse bodem stond, was het alsof alle ziektes uit mijn lijf getrokken werden en zo de grond in gingen. Ik heb die maand dan ook nergens last van gehad -lees het in het verslag dat onder de knop Javareis 2011 staat-, heb ik alles mee kunnen beleven en doen. De reis was best zwaar en thuisgekomen, met alle ballast van de darmbacterie die Tineke en ik hebben meegenomen, was de thuiskomst nog eens een tikkeltje zwaarder geworden. Maar gelukkig is het leed nu hoop ik geleden.

Ons huisje was goed verzorgd en de orchideeën hebben zich keurig gedragen en bloeien nu allemaal weer, een heerlijk gezicht. Dit is allemaal het werk van Anne-Marie die ze toch goed verzorgd heeft!
Maar het hier weer terug zijn heeft wel enige moeite gekost, het was koud en nat! De kachel ging weer aan en mijn lijf heeft daar meteen op gereageerd met alle pijnen en pijntjes die er maar zijn kunnen. Het is niets ernstigs, maar wel lastig. De artrose speelt me parten en omdat het toch wel heel erg lang duurde, heeft de oncoloog besloten om in november weer een botscan te doen; het is dan ook weer een jaar geleden dat het gebeurd was.



Vandaag was het lekker warm en in de morgenuren scheen de zon heerlijk. Alle bloemen rondom het huis bloeien of doen hun best om de bloei er nu eindelijk in te krijgen. Mijn camera en ik zijn nu onafscheidelijk en menige bloem is vaker dan 2x gefotografeerd. Lekker felle kleurtjes voor het raam.
Ik zal zo gauw ik even kan weer met een update van onze reis aan de gang gaan. Tot dan





19 mei 2011-05-19
We zijn nu een paar dagen terug in ons eigen gedoetje en moeten wennen aan alles.. het weer, de koude en dan de korte uitzichten. Geen blauwe lucht en hoge bergen of palmbomen afgewisseld door pisangbomen met een heerlijke sisir eraan.
Na 30 dagen opgetrokken te hebben met het gezelschap, de gids en de chauffeur is het stilletjes, maar gelukkig is Ellen nog bij ons. Wel hebben we allemaal een beetje last van de overgang denk ik. De buik kan al die veranderingen niet helemaal goed verwerken en rommelt dat het een ‘lieve’ last is; ze laat alles gewoon gaan!!!!



Nou ja ook aan die ellende komt een eind en kunnen we ons weer concentreren op wat we beleefd hebben en gezien en natuurlijk gesnoept en gegeten hebben.


.. een bord bubur soto met kip en ei, gebakken uitjes en selderij erbij…
En dat als ontbijt.. dat zet aan en je groeit ervan geheid!!!
Maar LEKKER dat wil je niet weten…












We hebben ook heel interessante dingen gezien…


Hiernaast allerlei soorten gezouten en gedroogde vis.
De man wilde ons een gedroogde vis aanpraten om zo in de koffer mee te nemen…
Leuke ervaringen doe je met de bevolking op.















en dan dit: eten bij onze gids. Zalige sayur lodeh.. ikan asin –jabal roti- en frikadel jagung; terwijl de zalige gebakken tahu naar je grijnst, en die was speciaal voor Tineke, helaas was ze er niet bij..
een verhaal apart.







O.K. dit nu even terzijde en melden, dat alles wat lijf en leden betreft daar helemaal goed ging. Het was alsof alle pijntjes en schrijntjes van me afvielen en ik voelde me gewoon lekker in mijn vel en heb alles kunnen meemaken. Dus GEZOND.
Ik zal gauw weer verder gaan met mijn verhaal onder de knop Javareis 2011.
Tot dan…


17 maart 2011
Lieve Lezers,
Vandaag kan ik jullie vertellen dat ik heel blij ben en dat al sinds 15 maart j. l. Vorige week had ik enkele onderzoeken en afgelopen dinsdag een controle in het UMCG en meteen daaraan vast de uitslag van de diverse onderzoeken.
Ik heb een maandje geleden heel erge pijn gehad aan mijn linkerschouder en was ook bang dat er iets loos was met de rechterborst omdat die af en toe ook wat pijnscheuten gaf. Hiervoor heb ik dan ook onderzoeken gehad.
De resultaten waren gelukkig allemaal goed! De foto’s die van de schouder en longen genomen waren lieten niet ongerechtigs zien. Echter door de internist/oncoloog was om een echo gevraagd, maar de afdeling Mammografie vond het beter om me in de klemmen te zetten. Brr Het zou al in 3 jaar niet gebeurd zijn. Nadat dit onderzoek was gebeurd, moest ik plaats nemen in de wachtkamer tot ik weer opgeroepen zou worden. Dat gebeurde dus al snel en moest toch nog even mee voor een echo van de borst want men heeft een plekje waargenomen die toch nader bekeken moest worden. Het bleek en kiste te zijn en ik kon meekijken op de monitor en zag een zwarte plek. Er was vocht in die kiste en dat heeft de arts eruit gehaald. Dit deed geen pijn en ik kon zien dat het zwarte plekje steeds kleiner werd. Hierna nog eens in dat klemapparaat. Gelukkig was nu alles O.K. en kon ik vernemen dat alles ten opzichte van een jaar eerder iets beter was geworden. Een blijer mens dan ik op dat moment was, heeft de arts niet kunnen maken.
Ik kan en mág weer verder…en ga dat ook doen!



                                             ~~~~~~~~~~~~~~

Een nieuwe dag in de derde maand van 2011….
Laat ik met een foto beginnen, die ik maakte met een compact camera.



Men neme.. en oud blad en een mooie, eens paarse tulp, die haar kleur reeds verloor, maar de schoonheid bewaarde. Kon ik die schoonheid ook maar onder mijn vel bewaren. Maar ja wat zeur ik.. Plaatjes maken gaat nog wel, maar helaas wil het niet meer zo goed met de spiegelreflex camera. Snik..snik..snik.. die wordt te zwaar. Maar hij gaat toch mee in de rugzak en zal die inzetten voor mooie landschappen. Alhoewel, het kleine ding dat ik net aanschafte, kan het ook..



Deze maand is het weer controle maand in het UMCG. Helaas moest ik er al even eerder heen, omdat ik verschrikkelijke pijn in mijn linker arm kreeg en die helemaal opgezet was door het vocht dat bleef zitten. Gelukkig moest ik naar de therapeut en die heeft er zijn best opgedaan, maar het ging niet over. Ik heb toen een afspraak kunnen maken met de internist/oncoloog en mag de 10de a.s. komen voor een foto en een echo voor de rechter mammo, waar ik ook pijn aan had. Nu gaat het wel weer, maar de afgelopen dagen was de pijn overgegaan naar mijn onderrug… dit is niet leuk meer en in het gesprek met de arts, kwam naar voor de dat hormoontablet die ik slik om de kankeruitzaaiingen in de hand te houden, averechts werken op mijn artrose en ik denk dat die de pijnen veroorzaakten. Ik hoop tenminste dat de onderzoeken geen nare dingen aan het licht brengen en ik mijn DSRL toch zo nu en dan zal kunnen gebruiken..



Hier nog even een panoramafoto van het Universitair Medisch Centrum Groningen, gemaakt met de Sony HX5 voor diegenen die het interesseert. Leuk cameraatje met GPS en een hele goede macro.
Onze dagen zijn van dat we opstaan tot dat we naar “pulau kapok” gaan druk met van alles en nog wat. Veel aanloop wat heel gezellig is en dan de dagen dat we boodschappen doen en daarvoor meestal naar Groningen gaan. Alleen waren deze laatste dagen wel erg koud! En de mist is ook de bondgenoot van de koude geweest en dat kun je op onderstaande foto best wel zien…



Hier zie de binnenkomst van ons mooie dorp waar de kerstboom nog steeds de binnenkomers begroet.


Kennen jullie het nog? Zo’n etagère met allerlei beeldjes en rommeldingetjes?
Mijn moeder had een hele mooie plank met allemaal dansers en danseresjes erop van porselein. Ik kon er mijn ogen soms niet vanaf houden en dacht weleens, oh.. had ik ook maar zulke mooie keren en kon ik ook maar leren dansen… Mijn moeder zei dan dat de beeldjes later voor mij waren. Ik kan er nu alleen verdrietig aan terugdenken. Alles is daar gebleven, we konden niets meenemen.. vluchten.. en binnen 14 dagen!












Kennen jullie dit nog?

 
Kwee gulung zeiden wij altijd, een opgerolde groene pannenkoek met kokos/ gulajawa vulling, waarvan de pandangeur je tegemoet komt. Ik had het in lange tijd niet gemaakt, heb er in het verleden, toen de kinderen nog jong waren wel veel van verkocht.. Zielig de kinderen mochten alleen maar kijken en ruiken… Onze blonde dochter kan ze nu ook zelf maken, ik zal het onze Afrikaanse dochter ook maar moeten leren…onze Indische dochter??? Die maakt deze website altijd voor me.
Hier nog wat bloemen die ik fotografeerde:



Dit boeket kregen wij op 1 december 2010 en het is nu een droogboeket geworden, en zo mogelijk nóg mooier… hieronder een vreemde bloem, wie kent de naam?





Dit is de Rosella bloem. Van deze bloem kocht ik in de Kraton een zakje (jamu) die de kanker kan genezen… ik drink er trouw van, ze smaakt voortreffelijk, zachtzuur. Helaas kun je de gedroogde bloemen hier in NL niet kopen, wel in Burkina Faso waar de bloem gebruikt wordt door sportmensen. Zij maken er een stroop van, net als onze’ siroop susu’ bijvoorbeeld en lengen het dan aan met water…
Ik denk dat ik weer veel van mijn creaties heb laten zien en ik geniet nog steeds van mijn fotocamera!!! Ik wens iedereen een hele mooie Lente tijd toe en laat de bloemetjes en de bijtjes lekker hun gang gaan…




Hier steken de bollen hun kopjes al uit de grond en is de Helleborus al heftig in bloei.
En met een foto van deze plant sluit ik af.
Lieve groet..

 Via onderstaande knop kunt u naar eerdere berichtgeving gaan